يار چون ديد مرا صد گره بر ابرو زد

مگر آهنگ گسستن ، گره بستن دارد؟

شيخ بهايي

يك گل ز باغ دوست ، كسي بو نمي كند

تا هر چه غير اوست ، به يك سو نمي كند

كاظم بهمني

يك نگاهت به من آموخت كه در حرف زدن

چشم ها بيشتر از حنجره ها مي فهمند

صائب تبريزي

يك دل ، حواس جمع مرا تار و مار كرد

زلف شكسته تو به صد دل چه مي كند؟

عليرضا قزوه

يقين دارم سرانجام من از اين خوبتر مي شد

اگر از مرگ هم چون زندگي پروا نمي كردم

اديب بيضايي

ياد آزاي بر آرد دودم از سر تا به دهر

كار دل با آن كمند تابدار افتاده است

گروس عبدالملكيان

يك لحظه خواستم ، چون كودكي كه

ناشيانه دست در آتش فرو برد خواستم تو را

رسول يونان

يك روز مي آيي

و در گورستان دور

در استخوانم مي دمي

تا شعرهاي ناسروده ام را بشنوي

روشن اصفهاني

يا رب جزاي خير ده آن را كه خون من

دانسته جاي باده گلگون به جام كرد

هلاكي همداني

يار دل برد و پي بردن جان مي آيد

شادمانيم كه يك بار دگر مي آيد

قصاب كاشاني

يك مست مي شوق در اين مدرسه ها نيست

قربان خرابات كه هشيار ندارد